Arzola manna, accerada ebbia
a sa mia dimora, de via Argiolas,
de ranu piena, laore e de arzolas
cando pitzinnu spensieradu fia.
Radunaias massajos de ’idda mia
pro raccoltas festosas, noittolas,
como su treulare est solu ammentu,
gai su bentulare s’andat bentu.
Oe giughes sa faccia trasformada,
a proe de unu semplice progressu
po aere mortu su parcu naturale.
Deo inutiles lamentos app’espressu,
de battiles cementosos ancorada:
a sa mente mi torras, puntuale.