CANTANDO IN LOGUDORO
a cura di Salvatore Tola
I lettori ricorderanno che abbiano già parlato di Leonardo Iddau, il sacerdote salesiano che è nato e cresciuto a Villanova Monteleone e vive a Torino, nel grande istituto di Valdocco fondato da Don Bosco.
Ne parlavamo perché aveva pubblicato una raccolta di versi, Fiores de ammentu, dedicati alla rievocazione del paese d’origine e delle sue campagne. Ora torna su quei temi con una nuova raccolta, pubblicata come la prima dall’editrice Soter di Villanova (tel. 079.960645; Questo indirizzo email è protetto dagli spambots. E' necessario abilitare JavaScript per vederlo. ).
Ai due sonetti che riportiamo dal libro facciamo seguire versi che esprimono sentimento religioso, per un verso, e attaccamento alla terra per l’altro.
RIU ’ADU LUGHENTE
Rusignolu chi cantas in sa pruna
e a su sero ch’andas a su laru
chirchende, in sos ramos, sa fortuna
de unu nidu, chi diat reparu:
tue l’ischis cantu m’est amaru
cando a su sero, isettende luna,
su coro meu sas nues imbrunan
e torrat, in sa notte, pius caru
su rumore ’e su riu campagnolu.
S’ultimu cantu ei s’ultimu ’olu
l’as fattu ciulendemi un’adiu:
como, proite non ti faghes biu
modulende, amadu rusignolu,
su lamentu ’e s’unda de su riu?
Leonardo Iddau
A PADRE SILENTZIU DE GESTURI
Cumbenit chi a Nigola l’inquadres
cun anghelos e santos totu in tundu
umpare a Sant’Antoni e Remundu
setzidos in sas tronas e in cadres:
Innatziu e Salvadore chi fin padres
che a tie chircadu an in su mundu
su pane ’e su perdonu pro sos frades
dende paghe e silentziu profundu
in cunventos e biddas in totue
a sas zentes chi viven in sa zona.
Como, Nigola, chi ses subra sas nues,
tue, cun issos, non restes a sa sola,
torra cun nois, santu che Nigola
e cun sos santos totu beni tue
a su populu chi narat a sa bona:
«Banda in silentziu, Padre, e nos perdona!
In nomene de Cristos, chi agiuet».
Leonardo Iddau
A SU BABBAI MANNU
M’invoco a tie o Babbu eternu,
perdona a nois totu peccadores,
in custu mundu ch’at tantos errores,
sos errores los faghet su guvernu
e su ministru de s’Internu.
Certos unos lis dan tantos onores,
a niunu leat su permissu,
pensat a nois ma piusu a issu.
In custu mundu pienu de afannos
in dogni passu bi lassat s’imprenta,
ma sa zentr est pagu cuntenta
ca est sutzedinde tantos dannos
de sos giovanos e puru sos mannos,
non intendes de issos sa lamenta?
Tzertu a cuntentare unu populu de zente
no est possibile, e naro comente…
Pietrino Canu
EVVIVA SU PAPA NOU
Joseph Ratzinger su successore,
Benedetto Sedicesimu giamadu,
de sos cardinales benit votadu
e oe elettu su capu mazore.
De su chimbantunu a Deus servidore,
de sa Cheja cattolica dotadu,
e in su settantasette nominadu
de Monaco s’arcivescovo d’onore.
E a solu chimbant’annos cardinale,
e s’ottantunu nominadu prefetto
de papa Zuanne Paulu Segundu.
E presidente internatzionale,
su papa polaccu li dat su brevetto
e l’at beneidu da chima a fundu.
Su papa polaccu nos at lassadu
e lodamus a su nou arrivadu.
Giovanni Agus Grillo
SU FRASTIMADORE
Osserva cun sa massima attentzione
s’omine frastimadore ignorante,
est maleducadu in ogni istante,
non biede e no intendet rajone
cando cun dimonia tentatzione
est de su Babbu eternu isfidante
ca pro mancantza de bonu sentimentu
gherrat cun s’abba e cun su ’entu.
A Deus e a santos frastimare
meda importantzia no bi nd’ada,
ogni frastimu est una lantzada
dolorosa e mal’a suportare;
dae tzertos frastimos, osservare,
meda zente che morit dannada,
de manera rancorosa e pentida
pro culpa de sa mancantzia cummittida.
Giovanni Palmas
DONU
Cando Deus su mundu at creadu
fattu at nascher s’almuttu e s’isciareu
e a sos frussiesos lis at nadu:
«Custu est pro bois unu donu meu,
chi dao a tottu mannos e piseddos
paris cun s’arte ’e fagher colbinzolos,
paulinas e bellos canisteddos,
cosidos bene cun sos puntarolos».
Dae tando pro finas a como
su cosinzu ’e Frussio ch’est bintradu
comente un’atzivu in dogni domo,
però soe pro cussu orioladu,
e medas boltas fintzas no nde dromo
timinde ch’enzat Issu ismentigadu.
Pedru Fadda Mesubetza
LA MIA TERRA
O terra mia, terra solare,
in te ho lasciato
tutti i sogni della mia adolescenza.
Anche se ti ho dovuto abbandonare
perché non avevi abbastanza pane
per lenire la mia fame
ancora oggi,
quando ti penso,
mi sembra di percepire i freschi profumi:
del corbezzolo, del mirto,
dei verdi vigneti,
dei saporiti ortaggi
e del grano dalle spighe dorate.
Addio mia cara isola,
chissà quando potrò rivederti!?
Mariano Bullita
IL PASTORE SARDO
Massicci di aspre montagne,
alti pianori
cinti da folti cespugli,
dove echeggia il vento turbinando
tra picchi e dirupi selvaggi;
dove dai perduti aerei orizzonti
si accendono le albe e i tramonti
di aloni di vivo corallo,
e rivoli di acque
fresche e incontaminate
rimbalzano spumeggianti
sui letti pietrosi; e i falchi
roteando lenti e leggeri
radono le piagge in cerca di prede;
e nebbie calano a valle stendendo
un velo di tenebre sul mondo:
lì dove il pastore sardo
schivo e solitario,
ebbro d’aria e di luce,
vive in armonia spaziando
nella sua arcana dimensione.
Elio Veccia
SARDINIA
Sa terra mia
e’ ’na cosa pretziosa:
e’ ’na valigia arruta
de una navi stellari
in mesu ’e mari,
ca su bentu at scobertu
po mostai a su mundu
is prendas de su xelu.
Angela Furcas