IL PORTO DI TUTTI
a cura di Salvatore Tola
Il lettore Elio Carta, nativo di Ardauli ed emigrato in provincia di Vicenza, ci chiede di pubblicare una poesia di un suo zio, Michele Carta (1897-1961), già compresa in una raccolta pubblicata nel 1960.
Lo accontentiamo volentieri anche perché si tratta di un poeta di valore, giustamente inserito nell’antologia Poeti di Ardauli curata nel 1990 da G. Deiana, S. Lai e A. Ledda. Il tema è il camposanto, cogliamo l’occasione, visto che siamo a novembre, per unire poesie dedicate a persone scomparse, o con riflessioni sulla vita e la morte.
SU PORTU
In d’unu campusantu solitariu,
umile portu de sa nave mia,
a s’ora chi mi toccat app’a intrare.
Tzessat in custu logu ogni tempesta,
s’isolvet su turmentu de ogni coro,
nemigos de unu tempus fiancu a finacu
istan in paghe sentza si brigare.
Sentinellas fideles sun sas rughes
e non giughen coratza ne fusile.
Murmurande a de notte sos tzipressos
pregadorias artziant a su chelu
pro chi su Rendetore, dae sa rughe,
perdonet a chie est prontu a perdonare.
Intret in custu logu de armonia
chie depet s’odiu antigu ismentigare,
disperder su rancore sutta terra.
Michele Carta
(inviata da Elio Carta)
SU COMPUTER DE MUNDEDDU
In ammentu de frade meu
Su grande computer de Mundeddu
non s’est mai frimmadu de andare,
podiat tottu cantu registrare
fin’a norantott’annos betzigheddu.
Est pro cussu chi seo iscriendeddu
po no du poder mai ismentigare,
paret ispantu tottu a s’ammentare
po tantu tempus dae minoreddu.
Tantas pessones cherian ischire
carchi fattu chi prima est capitau,
issu fut prontu a dare sa risposta.
Pariat una mente fatt’apposta
po immagazinare su passau
pro esser tramnandau in s’avvenire.
Mente dotada de natura sola
sentza manc’una die de iscola.
Salvatore Demurtas
DON MUNTONI
Cun affettu cordiale
a Orgosolo imbio sa littera,
ca est gentile e ospitale,
s’istranzu trattat cun bona manera.
Nadu m’ana sa tua carrera
l’as bestida de murales
cun figuras maestosas e austeras
espostas in modu geniale
in sa traditzione severa.
In su norantotto po Nadale
de onnia civile tollerantza
as passau su signale:
de custa vile mancantza
non sias orgogliosa
ch’as dadu troppa risonantza.
O gente onesta e operosa
dae forte unu signale
e abborri simile cosa.
Sandro Frau
SA CATTEDDA
Itte lastima sa cattedda mia
a si che morrere in custa manera,
fut bella chi pariat una fada,
cun issa bi fut totta s’allegria.
Da cando est morta so in angostia,
chi torret bia remediu non b’ada,
prego a Deus e m’invoco a Maria
chi torret bia sa cattedda mia.
Da cando est morta mi soe attristadu,
mi ammento de candu fut bia,
sempre attentzione bi faghia
chi non esseret custu capitadu;
poi a su duttore so andadu
accumpagnadu cun muzere mia:
da cando l’est mancada sa cattedda
muzere mia appena mi faedda’.
Pietrino Canu
SU MALE MALU
Ammentende muzere mia
Pro t’aere sempre in pensamentu
immaginadu mai cussu male.
Preghende cun cura ti sanare
lassadu asa a mie in turmentu,
su tempus vicinu passadu
a garrigu totu a mie as lassadu.
S’iscientza de sa meighina
no at potidu salvare a Gina:
pro non rezere pius in pese
ista mezus inue che sese,
a fiancu as sa fotografia,
cando passo mi pares sempre bia.
Pietrinu Cubeddu
LA VITA E LA MORTE
Se rifletti bene a fondo non dai torto:
come è nata la vita non si sa,
nel tempo sempre in fuga passa e va,
si nasce un po’ per caso, salvo aborto.
Quando si muore è per pura fatalità
ma quando un corpo è morto è sempre un morto,
come fosse un Gesù in ciel risorto,
credi al mistero, in Dio, nell’aldilà.
Quando nasci sei già in fila di attesa,
rassegnato a quel bussare alla tua porta,
senza avvisarti ti chiama a tua sorpresa.
La vita è relativa, lunga o corta,
dopo il trapasso adempiuto e compiuto
a poco vale se in vita si sia vissuto.
Paolo Vargiolu
RICORDO
La mia bocca muta
non sorride più,
non c’è gioia,
le mie orecchie
non sentono
il suono soave
della tua voce,
le mie mani non sfiorano
il tuo dolce viso,
i miei occhi
non vedono
lo splendore
della tua presenza,
tutto mi è stato negato,
tutto mai più.
Giuliana Barone Zedde
AMMENTU DE BUDRONI
Arrivadu quasi a sa chentina
in Ploaghe in terra sardignola,
b’at cantadu cun Sassu e Pulina,
e Piras, e Piredda cun Patzola.
L’app’intesu cantende in Siniscola
de fronte a su Rosariu a serentina,
l’appo onoradu in sa mia dimora
ca pro me fit ispuntende s’aurora.
Salvatore Dalu
UNU PASTORE IN PENSIONE
A un’amigu
Custas umiles rigas male fattas
las dedico amigu totu a tie:
po narrer de su tribagliu oe in die
so esente de duras cumbattas,
gratzie a Deu no appo pius ratas
de sas chi appo pagadu una die,
so solu unu miseru pastore,
non so riccu ma mancu depidore.
Betzu sos pilos biancos giuto
ma che prima non mi sento lizeri,
e po fortuna mia su tzilleri
non frecuento in modu assolutu;
sa pitica pensione m’isfruttu,
sa campagna est su miu mestieri,
besso sa die ’ona e mi la canto
e de essere veru sardu mi nde ’anto.
Pasquale Corrias